GEKRAAKT
Voorjaar 1970 hebben mijn toenmalige vriendin en ik een woning gekraakt in de Akeleistraat. We zaten als jong verliefd stel nogal omhoog, in een donkere kamer met een woekerhuur. Officieel inschrijven voor een echte woning zou geen uitzicht geven op snelle verbetering. Kraken was het motto. En bood ook perspectief, want er stonden genoeg woningen leeg omdat de gemeente het Oude Westen had aangewezen voor sloop.
Ik had mij nogal ingelezen in “kraakliteratuur”. Hoe te kraken? Waarop te letten? Die literatuur was er volop want kraken was toen al een aantal jaren ‘in de mode’, met name in Amsterdam. Maar als je dan met zijn tweetjes je eerste kraak hebt gezet, breken er toch zenuwachtige uren aan. Bij elke auto die de Akeleistraat in reed, doken we weg: toch geen politie?
Op het raam hadden we een papier geplakt met daarop GEKRAAKT in beverige letters. Al snel werd op het raam geklopt en zagen we een leeftijdsgenote die vroeg of ze mocht binnenkomen. Ze stelde zich voor als de overbuurvrouw Gina en vertelde dat ze haar solidariteit kwam betuigen. Een hele opluchting… Ze zag waarschijnlijk ook dat we nogal zenuwachtig waren. Ze raadde ons aan om contact op te nemen met Cor Barendregt in de Sint Mariastraat – een naam die nog wel vaker zal vallen in deze memoires.
Dat hebben we diezelfde avond gedaan. Daar stonden twee nog steeds zenuwachtige jongelui aan een voordeur met daar achter een trap naar een eerste etage. Bovenaan die trap een nogal rijzige dame die vroeg wat we kwamen doen. “We hebben een woning gekraakt en Gina Thijsse adviseerde ons om met u contact op te nemen...”, stamelde ik. “Kom over een half uur maar terug, dan heb ik gegeten.” Daar zaten we dan. Het verhaal verteld. Antwoorden gegeven op enkele gerichte vragen van de kant van mevrouw Barendregt. Daarna het advies om de eigenaar te schrijven en gewoon een bedrag aan huur te betalen. Zo eenvoudig kan de werkelijkheid dus ook zijn.
Cor vroeg wat wij deden voor de kost. Mijn vriendin verteld dat zij studeerde voor kraamverpleegster aan de toenmalige Vroedvrouwenschool aan de Henegouwerlaan. Ik stamelde dat ik rechten studeerde. “Mooi! Dan kun je mij helpen met het geven van juridisch advies aan buurtbewoners. Volgende week begin ik een juridisch spreekuur hier aan huis. Ik begin om 20.00 uur.”
Zo raakte ik verzeild in de Aktiegroep Het Oude Westen. Het zouden enkele roerige jaren worden. Wel met enige studievertraging maar dat woog volop op tegen hetgeen ik toen heb geleerd van recht-in-de-praktijk-van-alledag – een vak dat toen niet werd gedoceerd aan de universiteit.