Op de fiets naar de zee via Schipluiden, Naaldwijk, ’s Gravezande/Verlengde Zandweg.

Niet alles hoeft altijd in een jubelstemming van succes tot U te komen nietwaar? Bovendien was niet de hele route ruk. Enkel het stuk voor, tijdens en na Naaldwijk. Gooooood Heavens! Wat een lelijkheid. Het deel naar Schipluiden is fantastisch. Of je nu vertrekt uit Rotterdam of Schiedam of Vlaardingen, elke route er naar toe is mooi. Doe maar.

Toeval?

Ik begin bij het begin en omdat ik uit Rotterdam kom is dat de van Nelle fabriek.

De Van Nelle fabriek is ontworpen om mensen gelukkig te maken. Open, licht, transparant. Rechts op de foto de oranje gevangenis. Ook door mensen bedacht. Gesloten, ontoegankelijk en zeker niet bedacht om mensen gelukkig te maken. Ze staan tegenover elkaar. Is dat toeval?

Jonker

Het fietspad leidt ons achterlangs de gevangenis naar de Jonkersbrug.

Daar kan je zwemmen. Aan linkerkant zie je een parasolletje. Daar ligt al jarenlang een oudere blote jonker te zonnen. Ik weet wel dat deze zin taaltechnisch een beetje raar is maar zo ziet de huid van die man er wel uit.

Hij is er elke zomer. Daarom is de brug naar hem vernoemd. Zou zo maar kunnen…

Op de brug kan je richting de Rotte kijken want er is een kanaal gegraven van de Schie naar de Rotte.

Over de Schie vertel ik later een geheimpje wat heel handig is om met warm weer te weten.

Oud Overschie

We volgen de Schie naar Overschie. Oud Overschie.

De Hogebrug die te laag is en daarom heel vaak open moet. Alweer een plek waar gezwommen wordt. Je mag niet van de brug af duiken. Maar de brugwachter knijpt met dit weer een oogje toe. Vanaf de brug kan je de werkzaamheden aan de overkant zien. Ze gaan de haakse bocht uit de Schie halen voor de scheepvaart.

Wij gaan heel fijn door het oude centrum van Overschie. Ik zou daar wel kunnen wonen.

Geheimpje

Voorbij Oud Overschie stop ik om foto’s te maken om het geheimpje te tonen. De overheid is namelijk zo aardig geweest om langs de gehele oever van de Schie, aan beide zijden, een betonnen zwembadrand aan te brengen, net onder de waterspiegel. Kijk maar goed op de foto.

Omdat het water lager staat dezer dagen komt de rand hier en daar zelfs boven water.

Deze rand is er speciaal gemaakt voor jou, zwemmer, zodat je er makkelijk in en uit kunt daar waar je maar wilt. Niet duiken overigens want het is niet overal even diep. En ik hou altijd mijn gympen aan maar dat is omdat ik een watje ben. Aan de overzijde zit een man lekker met zijn bibs op die rand bij te komen. Zo kan het ook.

De Tempel.

Voorheen opvang voor verslaafden. Of psychisch. Of beiden. Het is niet meer in gebruik. Ja, anti-kraak (zucht…).

Je mag het terrein gewoon op. Het is in verval. Het is echt de moeite waard om er eens te wandelen. Hier staat de dikste eikenboom van Rotterdam. Er zijn vleermuizen en je kunt helemaal doorlopen ver naar achteren waar een romantisch theehuisje staat. Vandaar heb je een prachtig uitzicht op de A13.  Ik moet grinniken om het toegangsbordje: ‘Honden aangelijnd. Niet vissen.’ Alsof ik zou gaan zitten te vissen naar het waarom.

Nutteloos en afgedamd

Niet veel verder kan je over het water uitkijken naar de Poldervaart.

Hier was eens een sluis en zo voer je met je boot naar Vlaardingen. De sluis is opgeknapt maar nutteloos geworden want de vaart is afgedamd.

Draai je je om dan zie je waar je ‘de pijp uit gaat’ als je ‘het hoekje om bent’. Bij de bushalte staat een heel oude heer. Alleen. Onhandig met een vormloos damestasje. Ik slik de melancholie weg en groet hem als ik wegfiets. Misschien had ik hem op z’n minst een hand kunnen geven.

Grenzeloze humor hoor…

Hier heet alles Zweth.

Mooi toch? Waarom altijd moeilijk doen. De ene kant heet De Zeth. De andere kant heet Zweth. De brug heet Zweth-brug en het restaurant, voorheen Zwethheul, heet nu Aan de Zweth. Want het watertje heet ja ja… Zweth. Grenzeloze humor. Zou een inwoner een Zwethenaar heten of een Zwethse. Ik zweeth me rot en plons nog

maar eens in de Schie. Niet van de Kandelaarbrug af zoals al die Zwethse jochies doen. Durf ik niet. Bovendien kan het, volgens het bord, glad zijn op de brug.

En dat, en daar, en die, en daar en dat

We gaan wel de Kandelaarbrug over want we duiken niet veel later de polder in richting Schipluiden. Via het Vlakoverpad wat begint bij de grenspaal van Delft.

Zoals ik al zei, alle routes naar Schipluiden zijn prachtig. Voorheen was het enkel weiland met boerderijen maar nu zijn er bomen gepland en overal fietspaden aangelegd. Zeer afwisselend landschap.

Je kunt wel om de 100 meter een foto maken. Maar kijk eens naar deze walnotenboom.

Helemaal vol.

En daar. En dat is ook mooi. En dat.

Kijk die Wilg heeft last van de wilgenziekte. En de verzonken rijksweg. Je hoort en ziet hem pas op de fietsersbrug.

Schipluiden.

Als je niet verder wilt, zoals ik naar de zee, is het een prima eindbestemming.

Trakteer jezelf op een lekker softijsje op het terras, een broodje of een kop koffie met gebak. Het kan allemaal. Je kunt een bootje huren of een kano. Je kan er zwemmen. En het is er zelden druk. Nou dat is niet helemaal waar. Op het water is het vaak file varen met al die sloepen. Vanaf de kant is dat dan wel weer leuk om te zien. Hoe duurder de boot, hoe verhitter het er aan toe gaat. Zeker na een dag varen als de rosé op is en het bier in de man.

Ik wil verder en koop bij de super twee Italiaanse bollen met een stuk kaas. Had ik maar naar mijn eigen advies geluisterd en gewoon een ijsje gegeten en weer terug naar Rotterdam…

Stiltegebied?

Goed. Ik kies een route richting Verlengde Zandweg, ’s Gravenzande op de telefoon en zie dat ik kan kiezen. Ik kies voor een pad waarnaast een oude Hoeve staat. Op het smeedijzeren hek staat Voor Zorg. Daarnaast een bord Stiltegebied.

Dat heft de keuzestress direct op. En het moet gezegd, het begon goed.

Een dijk waarachter een vaart en een horizon. Maar niet veel later doemde de eerste kas op en zo bleef het.

Waarom moet dit in godesnaam een stiltegebied zijn? Er is niets dan glastuinbouw, afgewisseld met zo groot maar goedkoop mogelijk opgetrokken villa’s. Alles ademt een sfeer uit van zo veel mogelijk winst maken per vierkante meter en geen landschapsarchitect is er aan te pas gekomen; kost alleen maar geld. De slootjes zijn biologisch dood en de kalfjes onder een boom zijn aandoenlijk maar van plastic. In een voormalig kassencomplex kan je trouwen of, hoe fijn in dit stiltegebied, in groepsverband een Solex huren om overal rond te crossen.

Wegwezen dus. Maar de ene omleiding na de andere zorgt er voor dat deze martelgang niet ophoudt.

Met als dieptepunt een kruispunt in Naaldwijk waar het fietserslicht pas op groen sprong toen al het autoverkeer weg was.

Dag Professor Zuurbekje

Ik ga niets zeggen over de architectuur.

Dat je in een Amerikaans ogende ranch wilt wonen met runderen en cactussen, prima en doe dat inderdaad vooral in Naaldwijk. Ook zeg ik niets over de mislukte lelijkheid die je vervolgend wilt camoufleren met pollen geraniums.

Geen woord over het 4 meter hoge kunstwerk, geheel opgetrokken uit

aluminium met als titel De Oogst. Een molen waarvan je inmiddels denkt dat die ook wel nep zal zijn. Net als het gras helemaal rondom het huis.

Maar Naaldwijk,  leg alstublieft een kaarsrecht geasfalteerd breed fietspad aan zonder stoplichten, rotondes of andere hindernissen. Naar de Verlengde Zandweg. Daar snoof ik de zeebries op en werd Professor Zuurbekje weer een mens.

Stressles

Wat was de zee weer heerlijk.

De zee is altijd een goed eindpunt want je spoelt alle stress van je af. En dat was wel even nodig hoor… En de terugweg? Die ging via de nostalgische route. Daarover een volgende keer.